Alessandro Mendini

Maestro del design
architekt, projektant i artysta

Promotorem doktoratu była dr hab. Urszula Smaza-Gralak.

Urodził się w 1931 r. w Mediolanie. W 1959 r. ukończył w rodzinnym mieście studia architektoniczne na Politechnice. W 1960 r. podjął pracę w Nizzoli Associati w Mediolanie, gdzie zdobył doświadczenie w projektowaniu, zarówno przedmiotów, jak i budynków. 

W latach 70. XX wieku dał się poznać jako zagorzały przeciwnik uniformizacji, bezduszności, a także masowej produkcji. Jego nazwisko związane jest z koncepcją „re-dizajnu”, opierającą się na pracy z istniejącymi projektami oraz  „dizajnu banalnego”, czerpiącego inspirację ze zwykłych przedmiotów, znajdowanych w otoczeniu człowieka. Swoje awangardowe pomysły realizował w ramach działań Studia Alchimia, zajmującego się twórczością z pogranicza sztuki i wzornictwa. 

Projekty Alessandro Mendiniego realizowane były przez firmy: Alessi, Philips, Cartier, Bisazza, Swatch, Hermés, Venini, Cappellini, Zanotta, Trend, Swarovski i Abet Laminati. Maestro ma na swoim koncie także działalność w charakterze konsultanta i art directora, pracującego dla wielu branż przemysłu.

W 1998 r. otworzył wraz z bratem, architektem Francesco Mendinim, Atelier Mendini w Mediolanie. Z ich pracowni wyszły między innymi projekty: nowych biur dla firmy Trend w Vicenzy, Byblos Art & Design Hotel Villa Amista w Weronie, nowej siedziby Triennale w Mediolanie, Fabryki Alessi i Museo del Casalingo w Omegni (Włochy), Torre Del Paradiso w Hiroszimie (Japonia), Groninger Museum (Holandia), dzielnicy Maghetti w Lugano (Szwajcaria), biurowca Madstack w Hannowerze (Niemcy), Muzeum Ceramiki oraz kompleksu handlowego w Incheon (Korea), a także projekt nowych linii metra w Neapolu, obejmujący rewitalizację przyległych kwartałów oraz projekt rewitalizacji dworca głównego Stazione Termini w Rzymie.

Alessando Mendini kierował także pismami z dziedziny architektury, projektowania i sztuki: „Casabella”, „Modo” i „Domus”, na których łamach publikował krytyczne artykuły poświęcone współczesnemu dizajnowi. Wydawał także, wychodzący poza oficjalnym obiegiem, autorski magazyn „Ollo”, opatrzony podtytułem „Bez wiadomości”, w którym banał podnosił do rangi sztuki. 

Za swą działalność otrzymał, między innymi: 1979, 1981 i 2014 r. prestiżową nagrodę Compasso d'Oro w Jerozolimie w dziedzinie dizajnu oraz tytuł „Chevalier des Arts et Lettres” we Francji. Został uhonorowany również odznaczeniem Architectural League w Nowym Jorku i tytułem doctora honoris causa przyznanym przez Politechnikę w Mediolanie. 

Tytuł doktora honoris causa ASP we Wrocławiu otrzymał w 2014 r.