Oto człowiek

„Oto człowiek”

 

Tak, dobro jest spokrewnione z bytem, a lustrem zła jest

Niebyt (…).

Wedle przyrody ciał naszych, naszego języka.

Czesław Miłosz, Poznanie dobra i zła

Wystawa skoncentrowana na podstawowej wartości, jaką jest ludzkie ciało i sposoby jego prezentacji.

W nawiązaniu do spektakularnej amerykańskiej wystawy z 1955 roku, zatytułowanej Rodzina człowiecza (The Family of Man), której kuratorem był Edward Steichen, a która w 2003 roku została wpisana przez UNESCO na listę Pamięci Świata oraz filmu dokumentalnego Władysława Ślesickiego z 1966 roku (film pokazuje jeden dzień z życia wiejskiej rodziny mieszkającej na Pojezierzu Augustowskim we wsi Płaska), chcemy zaprezentować kilka narracji związanych z człowiekiem i jego „człowieczeniem”.

Interesuje nas kondycja ludzkiego ciała ukazana w deformacjach, ujętych w autorskie definicje i koncepcje estetyczne w pracach współczesnych artystów.

*Steichen wraz ze współpracownikami zdjęcia do wystawy wybierali i gromadzili przez cztery lata od 1951 roku. Tytuł wystawy The Family of Man został zaczerpnięty z przemówienie Abrahama Lincolna. Wystawa była pokazywana w MoMA od 24 stycznia do 8 maja 1955 roku.

dr Agnieszka Kłos, kuratorka

Malwina Gaj, ur. 1997 w Świdnicy. Studiowała malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, gdzie uzyskała dyplom w pracowni dr hab. Michała Sikorskiego (2021). Od 2020 roku pracuje w macierzystej uczelni, obecnie jako asystentka w XII Pracowni Rysunku prowadzonej przez dr hab. Martę Borgosz. Wzięła udział w wielu wystawach w Polsce oraz za granicą (Rumunia, USA). Laureatka stypendium Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu za rok 2020/2021.

W swoich obrazach podejmuję próby połączenia sfery ilustracji komputerowej, którą zajmuję się na codzień, z malarstwem. Praca z własnoręcznie wykonanymi szablonami, które są odpowiednikiem warstw w programie graficznym i poszukiwanie napięć pomiędzy nimi jest obecnie czymś, co interesuje mnie najbardziej w moim malarstwie. Tematem prac, który najczęściej podejmuję jest człowiek i jego kondycja. Inspiracje znajduję w historii minionych epok, mitach oraz wszechobecnej popkulturze.

Kamila Kamińska jest polską artystką wizualną, pracuje między rodzinną miejscowością a Warszawą. Dyplom pt. „Tkanka obrazu” obroniła w 2023 roku. W swojej praktyce artystycznej prowadzi namysł nad statusem obrazu ale wykracza poza malarstwo rozumiane tradycyjnie – nadaje obrazom charakter obiektu. Posługuje się klasycznymi materiałami i bada granice malarstwa poprzez paralelę z ludzkim ciałem. Artystkę inspirują modowe wzorce kultury oraz ciało i jego wpływ na funkcjonowanie psychiki oraz dziedziczenie traum. Powstałe prace wynikają z potrzeby szczerego i bezinteresownego wyrażenia obecności. Artystka przedstawia entropiczne momenty bezruchu będące w opozycji do pędzącego wszechświata.

Cykl „Ofiara”

Krosna powleczone płótnem lnianym niby całunem spotykają się z krwiście zabarwionym woskiem i przypominają ludzkie ciało które jakby chciało mówić o marności ludzkiego życia.

Chciałam opowiedzieć tym cyklem prac o umieraniu pewnego młodego człowieka pełnego pasji życia, wewnętrznej wolności oraz ogromnej wrażliwości na drugiego człowieka. Jego narządy wewnętrzne przestawały funkcjonować w wyniku zarażenia się od bezdomnego wirusem polio, co musiało sprawiać niewyobrażalny ból, a mimo to ostatnią rzeczą o jaką poprosił swojego przyjaciela było odebranie leków dla innego chorego. Materia płótna która jest świadkiem istnienia obrazu ale może być także towarzyszem ciała i świadkiem umierania – świętości i marności życia. Wydaje mi się to brzmieć nieprawdopodobnie i jakby mogło się kłócić z ludzką naturą, a jednak.