Małgorzata Kazimierczak, Relacje obecności

Zapraszamy na wernisaż, który odbędzie się 25 listopada o godz. 14:00 w Auli ASP.

Wystawa intermedialna, instalacje przestrzenne audio-wizualne, obiekty tekstualne, cykl fotografii wielkoformatowych, projekcje filmów, ścieżki dźwiękowe, dokumentacja działań performance.

Autorska wystawa retrospektywna to podsumowanie i jednocześnie kontynuacja procesu poszukiwań twórczo-badawczych Małgorzaty Kazimierczak. Wystawa zawiera w swej koncepcji części i fragmenty różnych, wybranych projektów powstałych na przełomie kilkunastu lat jak i najnowszych, których łącznikiem jest wspólna idea odnosząca się do relacji i obecności.

Obecność to podstawowe pojęcie i odczucie ważne dla naszej tożsamości i samoświadomości istnienia. Jest zagadnieniem nie tylko filozoficznym, ale egzystencjalnym, dotyczącym naszego doświadczania, bycia tu i teraz. Obecność w jakimś miejscu i czasie to pojęcie zbliżone do topograficznego umiejscowienia nas na mapie życia. Odczuwamy własną obecność poprzez kontakt z inną osobą, w czasie wymiany i wzajemnej relacji. Czujemy obecność intensywniej uczestnicząc i angażując całą naszą percepcję: wzrok, słuch, węch, dotyk oraz odczucia naszego ciała będącego w ruchu. Możemy również traktować obecność jako coś mniej bezpośredniego, jako ślad bytu, symbol istnienia, kształt zapisany i zawarty w myśli. Możemy pojmować ją również jako uważne trwanie – fakt istnienia w upływającym rzeczywistym czasie. Obecnością jest również forma manifestacji i bezpośredniej komunikacji. Pewne jest, iż obecność to kluczowe pojęcie w sztuce, jak i w samym życiu. Obecność jest naszym najpiękniejszym darem dla drugiej osoby jak i najważniejszym doświadczeniem życiowym i twórczym.

Pośród sposobów kontaktowania się ze światem szczególną rolę przypisuję sztuce i jej funkcjom poznawczym. Obszar sztuki jest dla mnie możliwością kształtowania i wyrażania procesów poszukiwań wewnętrznych, możliwością zderzenia myśli własnych – indywidualnych – i innych, społecznych. Twórczym redefiniowaniem życiowego doświadczenia, wizualną manifestacją idei oraz kreatywną formą obecności w przestrzeni i czasie. Jest możliwością transformacji doznań percepcyjnych, refleksji intelektualnych na język wizualny. Przemianą obserwacji, doświadczenia i intuicji w przekaz i komunikację. Tworzeniem formy wypowiedzi i działania w celu nawiązania kontaktu z odbiorcą.

W centrum moich poszukiwań znajduje się przestrzeń, idea i obecność we wzajemnym powiązaniu i w kontekście formy otwartej. W moim sposobie myślenia proces twórczy to proces ciągły, charakteryzujący się przenikaniem wielu płaszczyzn, dopełniający się. Proces „w trakcie”, w ciągłym ruchu, gdzie doświadczenia, przeniesione z jednego obszaru życia i tworzenia na inny, uzupełniając się powodują zaczyn do następnych poszukiwań.

Jest to dążenie do procesu otwartego, nieograniczonego, rozwijającego się w czasie…

Przywołuję filozofię estetyki Johna Deweya i postulat związku sztuki z życiem w nawiązaniu do idei „sztuki jako doświadczenia”. Jest to koncepcja doświadczania w procesie i tym samym podwyższającego jakość świadomości życia pogłębioną poprzez doświadczanie sztuki. Związek sztuki z bezpośrednią w niej obecnością, to rozszerzenie sztuki, tak by sztuka objęła całość doświadczenia w jego bezpośrednio życiowym wymiarze. Jest to pogląd, iż u swego początku sztuka zawsze była ściśle powiązana z życiem i obecnością, wyrastając z niego i stanowiąc jego intensyfikację. Poznanie poprzez sztukę nie jest czystą intelektualną kontemplacją, lecz „formą działania i zaangażowania”. W procesie sztuki i doświadczenia poznanie zmienia nie tylko poznającego. To koncepcja sztuki, która odnosi się do traktowania twórczości i poznania, jako celu samego w sobie, gdyż mogą one służyć jako środek rozwoju i zmiany. Łączy ona zatem poznanie z byciem i praktyką życia. Jedność poznania i działania oznacza traktowanie idei, jako metody działania w samym życiu. To myślenie o twórczości i kształtowaniu wrażliwości człowieka bez podziałów, w otwartości na całościowe, indywidualne doświadczanie.

Doświadczenie wymaga zaangażowanego wejścia do wewnątrz procesu, a ’’wejście do wewnątrz zmienia’’.

Małgorzata Kazimierczak

Małgorzata Kazimierczak ukończyła studia w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu w 1995 roku, gdzie obecnie pracuje jako prof. uczelni prowadząc Pracownię Intermediów i Fotografii na wydziale Rzeźby i Mediacji Sztuki. Tworzy w intermedialnym obszarze sztuki idei, koncepcji, przestrzeni instalacyjnej, obiektu, rzeźby, fotografii, filmu, performance. Zrealizowała kilkadziesiąt wystaw zbiorowych i indywidualnych w kraju i za granicą. Jej prace znajdują się w kolekcjach Dolnośląskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych oraz Muzeum Współczesnego Wrocławia. Realizuje projekty wielowarstwowe o charakterze twórczego eksperymentu poznawczego, instalacje przestrzenne, projekcje filmowe, obiekty z wprowadzeniem słów, znaczeń. Często współpracuje z innymi artystami i grupami, aranżuje też projekty otwarte, rozłożone w czasie, społeczne, procesualne, oparte na spotkaniu i kontakcie. Jest animatorką wrocławskiego życia artystycznego jako kuratorka corocznego cyklu wystaw Scena Sztuki Intermedialnej (XVIII edycji 2008-2025) w ramach Festiwalu Podwodny Wrocław. Wiele lat zajmowała się performatyką, ruchem i tańcem działając w alternatywnym teatrze eksperymentalnym Grupie Działań Teatralnych GDT. Pochłaniają ją sprawy relacji, międzyludzkich kontaktów, jak i sprawy aktywizmu i ekologii, kontaktu z naturą i jej ochroną ekosystemową co ma odzwierciedlenie w rzeczywistości w postaci powołania użytku ekologicznego dla łąki, o którą walczyła z grupą przyjaciół, jak i w twórczości np. wystawa Eko-empatia. Z pasją uprawia od lat swój dziki ogród.