Małgorzata Kazimierczak, Gdzie jest to miejsce?

Na temat przestrzeni i czasu powstało wiele koncepcji w obszarze fizyki. Początkowo pojmowano je jako dwa niezależne od siebie pojęcia, aż do pojawienia się szczególnej teorii względności, w której poprzez zmianę układu odniesienia czas i przestrzeń nakładają się.

Przestrzeń, w przeciwieństwie do pojęcia miejsca, wydaje się być czymś niezmierzonym, niezbadanym, a przez to dalekim i nieznanym. Miejsce może być odległe, wskazywać na pozycję w przestrzeni, z geograficznie wytyczonymi wartościami liczbowymi lub dla odróżnienia, może być punktem w naszym ciele. Jest czymś zewnętrznym, ale jednocześnie związanym z naszą fizyczną obecnością w określonym czasie – momencie życia, tworząc oswojoną przestrzeń. Miejsce naznaczamy swoją egzystencją, tworzymy z nim relację, zakorzeniamy się w nim. W miarę upływu czasu i powtarzalnego obcowania, poznajemy je i nadajemy mu wartość.

To ono ma na nas wpływ, kształtuje naszą tożsamość, ale i my możemy je tworzyć, a nawet przekształcać. Do takich miejsc, czasem intymnych, ukształtowanych przez nas, innym razem zastanych, z którymi się utożsamiamy, udaje się, przy pomocy swojej badawczej twórczości, Małgorzata Kazimierczak. Autorka zaprasza swoich Przyjaciół, Artystów i Znajomych do uczestnictwa w projekcie poprzez wędrówkę do konkretnego, ważnego dla Nich punktu w ich czasoprzestrzeni. Fotografie zatrzymują ją, pozostawiając widza wewnątrz domniemanej historii o portretowanych osobach. Dokumentują ich obecność tu i teraz.

Kuratorka wystawy: Ewa Martyniszyn

Osoby uczestniczące w projekcie

Etap pierwszy projektu Sokołowsko 2023-24*: Bożena Biskupska, Tomasz Chołuj, Tomasz Dobiszewski, Zuzanna Fogtt, Jerzy Jakubow, Barbara John, Eugeniusz Józefowski, Katarzyna Kamionowska, Katarzyna Kulpa, Michał Pietrzak, Aleksander Marek Zyśko.

Etap drugi projektu Wrocław 2025: Andrzej Dudek Durer, Magda Grzybowska, Grażyna Jaskierska-Albrzykowska, Christos Mandzios, Ewa Martyniszyn, Marek Sienkiewicz, Krystyna Szczepaniak, Wiesława Wilczyńska, Aleksandra Żmudzińska.

*Pierwsza część projektu Pokaż mi to miejsce powstała w czasie Pleneru Interdyscyplinarnego w Sokołowsku. Powstałe tam prace weszły na stałe do zbiorów kolekcji Muzeum w Budowie Fundacji In Siu Bożeny Biskupskiej w Sokołowsku. Kolejny etap realizacji projektu to Wrocław.

Miejsce często okazuje się być rezonatorem, odzwierciedleniem wewnętrznych predyspozycji i potrzeb umiejscowionych w przestrzeni.

Obecność w jakimś miejscu i czasie to pojęcie zbliżone do topograficznego umiejscowienia na mapie życia. Odczuwamy własną obecność poprzez kontakt z inną osobą, kontakt z miejscem, które nas otacza, w czasie wymiany i wzajemnej relacji. Czujemy obecność w miejscu intensywniej, uczestniczą ci doświadczając. Możemy również traktować obecność w miejscu jako coś mniej bezpośredniego, jako ślad bytu, symbol istnienia, kształt zapisany i zawarty w myśli.

Gdzie jest to miejsce?  to wielowarstwowy, wieloetapowy fotograficzny projekt artystyczno-badawczy, otwarty w formie i rozłożony w czasie. Oparty na relacji i wymianie, realizowany z różnymi osobamiw różnych miejscach. Do projektu zapraszam Przyjaciół, Artystów, współuczestników twórczych działań lub życia. Kontekst osób i miejsca jest dla mnie zasadniczą i nieodpartą motywacją do powstania tej koncepcji. Uczestników projektu proszę o wskazanie ważnego, wybranego, szczególnego w danym momencie ich życia - miejsca.

W ten sposób odbywamy wspólną wędrówkę do miejsc i ich znaczeń. Miejsca te zamieniają się na chwilę w plan fotograficzny i platformę niezwykłej komunikacji poprzez sztukę.

Są to miejsca związane z twórczością, aktywnością, codziennym życiem, miejsca tworzone od podstaw, budowane, lub miejsca efemeryczne, synonimy mentalne, miejsca widziane przez moment i zapamiętane na zawsze. Miejsca związane z kimś lub czymś. Miejsca wyciszenia, metafizyki, medytacji, kontemplacji natury. Miejsca pamięci, refleksji, wspomnień. Miejsca abstrakcyjne, będące kształtem ideowym, łącznikiem, miejscem granicznym lub miejscem pomiędzy.

Miejsca mogą nas uczyć, rozwijać i zmieniać lub degradować, rozleniwiać i niszczyć. Istnieją miejsca bez prawdziwej historii, miejsca dewastacji natury, tryumfu deweloperskiej betonowej zagłady. Istnieją miejsca pełne przyrody, wzrostu, relacji, zrozumienia, miłości lub zniszczenia, konfliktu, agresji i wojny. W czasach globalnych konfliktów i migracji, gdy ogrom ludzi traci bliskie miejsca swojego życia, miejsca rodzinnych korzeni, kultury i tożsamości ze zdwojoną mocą pojawia się i wybrzmiewa pytanie o miejsce.

Pośród sposobów kontaktowania się ze światem, szczególną rolę przypisuję sztuce i jej funkcjom poznawczym. Szukam sposobów docierania do tego, co odznacza się ruchem, ciągłością oraz intensywnością przeżyć w kontekście bycia bezpośredniego tu i teraz.

Sztuka w moim sposobie myślenia jest nieustającym procesem, jest próbą poznawania, kształtowania i wyrażania procesów poszukiwań wewnętrznych w połączeniu z relacją społeczną bazującą na wymianie i dialogu. Często tworzę projekty otwarte, interaktywne, oparte na spotkaniach, działaniu, wymianie, kontakcie. Relacja poprzez sztukę to niezwykły proces "w trakcie", w uważności, w otwartości, w ciągłym ruchu, gdzie doświadczenia przeniesione z jednego obszaru życia i tworzenia na inny, uzupełniając się powodują zaczyn do kolejnych poszukiwań. Umożliwia to pokazanie zagadnienia z wielu stron, w sposób wielopostaciowy, różnorodny i intermedialny. Jest to dążenie do procesu otwartego, rozwijającego się w czasie...

Małgorzata Kazimierczak