Przejdź do treści

Stanisław Rodziński

artysta malarz, pedagog, teoretyk i krytyk sztuki

Promotorem doktoratu był prof. Zbigniew Horbowy.

Urodził się w 1940 r. w Krakowie, tam też, w 1963 r. ukończył studia na Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom zrealizował w pracowni malarskiej prof. Emila Krchy. W 1972 r. został zatrudniony w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, gdzie prowadził pracownię malarstwa i rysunku, przejętą po prof. Eugeniuszu Geppercie, w momencie jego odejścia na emeryturę, oraz zajęcia w Studium Pedagogicznym. Wykorzystując doświadczenia zdobyte podczas pracy, którą rozpoczął po ukończeniu studiów: najpierw w domu dziecka, później w szkole pedagogicznej a następnie w liceum plastycznym, wykształcił własną metodę pracy, opartą na dążeniu do „osobistego, wręcz prywatnego kontaktu ze swoimi studentami”, których pracę malarską „traktuje nie tylko jako realizację zadanych, uszeregowanych według wzrastającej skali trudności tematów i ćwiczeń, lecz przede wszystkim jako swoisty teren na którym kształtuje się i rozwija samodzielność twórcza i intelektualna”[1]. W 1981 r. decyduje się powrócić do Krakowa, by objąć pracownię malarstwa na ASP. W 1989 r. otrzymał tytuł naukowy profesora, a w 1992 r. - stanowisko profesora zwyczajnego. W latach 1993-1996 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, a następnie, przez dwie kadencje, rektora ASP. W latach w latach 80. i 90. XX w. prowadził zajęcia w Instytucie Sztuki Liturgicznej Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakwie oraz w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W tym czasie intensywnie zajmował się także działalnością organizacyjną, naukową i społeczną. Od 1963 r. aktywnie działał w Związku Polskich Artystów Plastyków, zasiadał w Radzie Artystyczno – Naukowej Zakładu Wychowania Plastycznego krakowskiej WSP, w Radzie Wyższego Szkolnictwa Artystycznego; był przewodniczącym Konferencji Rektorów Uczelni Artystycznych i członkiem Prezydium Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich, członkiem rzeczywistym Wydziału Twórczości Artystycznej Polskiej Akademii Umiejętności, Rady Instytutu Dziedzictwa Narodowego w Warszawie, zasiadał także w radach naukowych kilku instytucji i radach fundacji. Był też aktywnym uczestnikiem Ruchu Kultury Niezależnej. Współpracował z „Tygodnikiem Powszechnym”, publikował w „Znaku”, „Odrze”, „Pokazie”, „Gościu Niedzielnym”, „Więzi”, „Dekadzie Literackiej”, „Dzienniku Polskim”, „Kulturze Paryskiej”, „Życiu Duchowym”, „Nowych Książkach”, „Ethosie”. Napisał kilkaset tekstów o sztuce (w tym także monografii) opublikowanych w licznych zbiorach i wydawnictwach książkowych, katalogach wystaw.

Jak zauważył prof. Nicole Nascow – obrazy Rodzińskiego odznacza „piękna, bogata faktura, wyszukana gama kolorystyczna przy ascetycznej formie kompozycji, które świadczą o dzisiejszym pojmowaniu sztuki, (...) perfekcjonizm i dbałość o najdrobniejszy szczegół obrazu nadają Jego pracom znamię dzieł o nieprzemijających wartościach”[2]. Można je było oglądać w wielu europejskich muzeach i galeriach na ponad 100 wystawach indywidualnych, a także na około 200 wystawach zbiorowych.

Za swe osiągnięcia artysta został uhonorowany Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Nagrodą Wojewody Krakowskiego, Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, złotą odznaką ZPAP oraz wieloma innymi, prestiżowymi nagrodami. Odznaczony został także Krzyżem Kawalerskim, a następnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W 2002 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa ASP we Wrocławiu.
_________________________________________________
[1]    A. Klimczak-Dobrzaniecki, Wrocław 2002
[2]    N. Naskow, Wrocław 2002